ပညာလို…...ဘယ္လိုရွာမွာလဲ
ပညာလို…...ဘယ္လိုရွာမွာလဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ မသိတာအမ်ားၾကီးပါ၊ သိစရာလည္းမလိုဘူးေလ၊ဒါေပမဲ့ သိခ်င္ရင္ေတာ့ေမးရတာေပါ့၊ ဘယ္သူကိုေမးရမွာလဲ၊ေမးဖို႔အတြက္တတ္တဲ့လူေတာ့လိုိတာေပါ့၊ေနရာတကာတတ္တဲ့လူမရွိျပန္ဘူး၊ဒီေတာ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ပါလားစာအုပ္ေတြထဲမွာအေၾကာင္းအရာစုံပါတယ္ေလ၊ဒါေပမဲ့အဖ်က္အပ်က္ေတြကျမန္လြန္း တယ္။ အခ်ဴိ႕အရာေတြဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာမပါဘူး။ဒါဆိုရင္ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ေတြးရမွာေပါ့။
သင္ၾကားေရးဆိုတာ အဲဒါပဲကြ၊ မင္းတို႔ကို ဆရာေတြကသင္တယ္၊မင္းတို႔ကလည္း ေမးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ဆရာေတြကမတက္ဘူး၊ ဒီေတာ့မေျဖႏို္င္ရင္စာအုပ္ထဲရွာရတာပဲ။
စာအုပ္ထဲရွာလို႔ မေတြ႔ေသးရင္ ေတြးရတယ္၊ ယူဆသူေတြလုပ္တယ္၊ခ်င့္ခ်ိန္တယ္၊ အဲဒါဟာ ပညာေရးပဲကြ။
ဆရာဦးေအာင္ဒင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆံုးမတာကိုသတိရေနတယ္။ ပညာေရးအဆင့္ဆင့္ကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပညာေရးဆိုတာ စာေမးပြဲေတြလို႔ပဲထင္ေနၾကတယ္။ စာေမးပြဲအဆင့္ဆင့္ ေအာင္ရင္ ပညာတတ္ၿပီလို႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားႀကီးမွားခဲ့တာပါပဲ။
မၾကာေသးမွီက အၿငိမ္းစား ပါေမာၡတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တယ္။သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာလည္းျဖစ္တယ္။ သူဟာအၿမဲတမ္းေတာ္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ယူဆတယ္။
သူ႔ရဲ႕အေတြးေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ သူဟာဘာသာရပ္ကိုနားလည္တယ္။ အေတြး လည္းေကာင္းတယ္။
"ဆရာငယ္ငယ္က ဘယ္ေက်ာင္းေနခဲ့တာလဲ ဆရာ"
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း"
" ေၾသာ္….ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနၿပီးေတာ့အတန္းေက်ာင္းတက္တာလား ဆရာ"
"အတန္းေက်ာင္းမတက္ခဲ့ဖူး၊ အဂၤလိပ္စာကိုေတာ့ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကသင္ေပးတယ္။ ဆရာတို႔တုန္းက တကၠသိုလ္ဝင္တန္းကို ဒီအတိုင္းဝင္ေျဖလို႔ရတယ္။ဆရာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းကို ၆လေလာက္တက္ၿပိီး ေျဖလိုက္တာပဲ။"
"ေအာင္သြားလား ဆရာ "
" က်တယ္"
"ဟင္"
"ဒါေပမဲ့ ဆရာဘယ္ဘာသာက်တယ္ဆိုတာ အမွတ္ေတာင္းၾကည့္တယ္။သခ်ၤာက်တာကိုး၊ ေနာက္ႏွစ္ သခ်ၤာေတြကို တြက္တယ္။ တစ္ေန႕သံုးပုဒ္တြက္တယ္၊ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာဆရာ သခ်ၤာအားလံုးတြက္ၿပီးသြားၿပီ" ဆရာေက်ာင္း ၆လေလာက္တက္ၿပီး ဆက္မတက္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့၁၀တန္းေျဖတယ္။ေအာင္သြားပါတယ္။
"တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ေရာ ဆရာ"
"ဆရာေတြသင္တာနဲ႔ ေက်နပ္မေနဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာမႈ(SelfStudy) လုပ္တယ္၊ ဆရာကဒီလိုစာ ဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနတာပဲမဟုတ္လား၊ စာဖတ္တယ္၊ ေလ့လာတယ္၊မွတ္တယ္၊ ဒါနဲ႔တကၠသိုလ္္မွာ ဆရာျဖစ္လာတာပါပဲ"
"ဆရာဘယ္ႏိုင္ငံက ေဒါက္တာဘြဲ႕ရတာလဲဆရာ"
"အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကပါ၊ ဆရာကို ဟိုမွာတြဲဖက္ပါေမာကၡေပးပါတယ္။ ဆရာျမန္မာျပည္ကိုပဲ ျပန္လာပါတယ္"
ဆရာလိုပါေမာၡမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က"ပညာတတ္"လို႔ အသိအမွတ္ျပဳတာမဆန္းပါဘူး၊ ယေန႔မွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ေတြမွာသြားေရာက္ပညာသင္ျခင္းမျပဳလုပ္ေတာ့ပဲ ေဒါက္တာဘြဲ႔ေတြကို ရတာရွိပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဆက္လက္ၿပီးသင္ယူေနသူContinuous Learning လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြျဖစ္ လာမွာပါပဲ။ ကံအားေလွ်ာ္စြာျမန္မာစာေပမွလြဲရင္ ဘာသာရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို အင္တာနက္ကေနဖက္လို႔ ရတယ္။ AmericanCongress လို စာၾကည့္တိုက္ေတြကိုလည္း On-Line ကေနဖတ္လို႔ရလာတယ္။
ဒီအတြက္ ျမန္မာျပည္ကေဒါက္တာဘြဲ႕ရသူေတြအေနနဲ႔ ဘာမွအားငယ္စရာမရွိျကပါဘူး၊ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ေျပာစရာအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘာသာရပ္ေတြတိုးတက္မႈႏႈန္းဟာ အင္မတန္းျမန္တယ္။ ဒီအတြက္ ထိုင္း၊ဂ်ပန္။ ထိုင္ဝမ္စတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာ ထြက္သမွ်အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို တစ္လႏွစ္လအတြင္း ဘာသာျပန္ၾကတယ္။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာစာဟာ အင္မတန္ၾကြယ္ဝတဲ့ဘာသာစကားျဖစ္တယ္၊ဒါ႔ေၾကာင့္အသစ္ ထြက္လာတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ဖို႔ မခကခဲလွဘူး၊ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးမရမီကတို႔တေတြစာဖတ္မွျဖစ္မယ္၊ စာဖတ္ဖို႔စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ရမယ္ဆိုၿပီး နဂါးနီအသင္း၊ ဘာသာျပန္စာေပအသင္းဆိုၿပီး စာအုပ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ပညာဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကိုတိုးတက္ဖို႔ အေျခခံအုပ္ျမစ္ျဖစ္တယ္၊ပညာမတတ္ရင္ မတိုးတက္ဘူး၊ ပညာတတ္ေတြမ်ားဖို႔ စာဖတ္အားေကာင္းဖို႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြလုိတယ္၊အဲဒီစာအုပ္ေကာင္းေတြကို ဘာသာ ျပန္ထားဖို႔လိုတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာလည္း ပညာရဲ႕သေဘာသဘာဝကိုသိၾကရပါမယ္။စာေတြအတင္း အလြတ္က်က္ၿပီး အမွတ္မ်ားမ်ားရေအာင္လုပ္တာက ယေန႕ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္ဆိုတာသေဘာေပါက္ၾကပါ။
ပညာတတ္မ်ားေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။
